Hortend en stotend komen we tenslotte aan in Portugal. Vrienden hebben hun appartement aangeboden. Hoop op herstel heb ik niet. Ik accepteer wat het leven me geeft en ben dankbaar voor elk kostbaar, helder moment: een wandeling aan de arm, een klein gesprekje, het kunnen ruiken van een vleugje zeelucht, zien van de heldere lucht boven de bergen.
Langzaam komt de ontsteking in mijn hoofd tot rust. De warmte doet mijn lichaam goed en vol vertrouwen en overgave geniet ik van de stilte in mezelf. Liggend in de warme zonnestralen en genietend van de muziek op mijn laptop, word ik me opeens gewaar van een interview met een Belgische arts die vertelt over zijn kliniek in Spanje. Ik veer op en voel dat mijn (levens)reis nog niet ten einde is. De week daarop vertrekken we naar deze kliniek en de behandeling met infusen en therapeutische interventies begint de dag na aankomst. Na een maand ben ik in staat om een rustig appartement aan zee te betrekken. Wél is het advies om zeker twee keer per week terug te komen voor een infuus.
De jaren, maanden, weken en dagen dat ik op bed heb gelegen, maken plaats voor langere wandelingen. Met de ruimte die ontstaat verschijnen ook gedachten aan het afronden van mijn boek. Rustig open ik mijn laptop en pak ik langzaam de draad weer op. De ontbrekende puzzelstukjes vallen op hun plaats en daarmee is het boek in de afrondende fase gekomen.