Voor het afronden van mijn boek vertrek ik voor drie maanden naar Florida. Daar werk ik in alle rust aan mijn boek, afgewisseld met ontspannende wandelingen. Bij een van deze wandelingen glij ik uit waarbij ik een flinke smak maak op rug en achterhoofd. Even lijkt het mee te vallen — hersenschudding en wat kneuzingen. Rustig aan doen en ook in bed kan ik schrijven. Dat dacht ik. Maar de hoofdpijnen nemen het over. Geconcentreerd schrijven lukt niet meer. Fietsen, autorijden, zelfs wandelen valt me zwaar.
De reis terug naar Nederland is uitputtend en ik kan me nauwelijks staande houden.
In de weken en maanden na het ongeval nemen de duizelingen in mijn hoofd steeds meer toe. Mijn lichaam is altijd gespannen en reageert steeds heftiger op voedsel en prikkels. Na diverse onderzoeken en scans komt er eindelijk de diagnose van hersenletsel, die een laaggradige ontsteking veroorzaakt. Een bloedonderzoek toont een lekke darm aan met een flinke glutenintolerantie. Dat hakt er flink in, ook omdat herstel nagenoeg onmogelijk lijkt. Zelfs bedrust, aangepaste voeding, therapeutische interventies halen weinig tot niets uit.
Inmiddels ben ik voor mijn dagelijkse verzorging afhankelijk. Dankbaar voor de liefdevolle zorg, trekken de dagen aan me voorbij terwijl ik de meeste tijd met gesloten ogen op bed lig. Verdrietig dat ik niet meer in staat ben te lezen of schrijven, vraag ik me af waar mijn vrijheid toe heeft geleid. Ik verlang ernaar om mijn rondtollende gedachten eindelijk tot rust te laten komen. Maar hoe doe ik dat? Meditatie geeft maar kort rust. Wat heb ik nou geleerd tijdens de training over gedachten?