Voor het afronden van mijn boek vertrek ik voor drie maanden naar Florida. Daar werk ik in alle rust aan mijn boek, afgewisseld met ontspannende wandelingen. Op een dag bij terugkomst van een wandeling, glij ik uit op een natte keukenvloer en met een flinke smak val ik op mijn rug en achterhoofd. Even lijkt het mee te vallen – hersenschudding en wat kneuzingen. Rustig aan doen en ook in bed kan ik schrijven. Dát dacht ik. Maar de hoofdpijnen nemen het over. Geconcentreerd schrijven lukt niet meer. Fietsen, autorijden, zelfs wandelen valt me zwaar.
De reis terug naar Nederland is uitputtend en ik kan me nauwelijks staande houden.
In de weken en maanden na het ongeval nemen de duizelingen in mijn hoofd steeds meer toe. Mijn lichaam is altijd gespannen en reageert steeds heftiger op voedsel en prikkels. Na diverse onderzoeken en scans komt er eindelijk de diagnose van hersenletsel, die een laaggradige ontsteking veroorzaakt. Verder toont een bloedonderzoek een lekke darm aan met daarbij een enorme gluten-intolerantie. Dat hakt er in ook omdat herstel nagenoeg onmogelijk lijkt. Zelfs bedrust, aangepaste voeding, therapeutische interventies halen weinig tot niets uit.
Inmiddels ben ik voor mijn dagelijkse verzorging steeds meer afhankelijk. Dankbaar voor de liefdevolle zorg, trekken de dagen aan me voorbij terwijl ik de meeste tijd met gesloten ogen op bed lig. Verdrietig dat ik niet meer in staat ben te lezen of schrijven, vraag ik me af waar mijn vrijheid toe heeft geleid. Ik verlang ernaar om mijn rondtollende gedachten eindelijk tot rust te laten komen. Maar hoe doe ik dat? Meditatie geeft maar kort rust. Wat heb ik nou geleerd tijdens de training over gedachten?